در سودای ریاست
ایران در تکاپوی دبیرکلی دو سازمان بزرگ نفتی جهان
سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) و مجمع کشورهای صادرکننده گاز (GECF) در پاییز امسال، شاهد رویارویی کشورهای نفتی برای انتخاب دبیرکل جدید خواهند بود. هرچند دبیرکل، به ویژه در اوپک، اختیار تام یا فوقالعاده ویژهای برای تصمیمگیری به تنهایی ندارد؛ اما از نقش صحنهگردانی و زمینهسازی بسزایی برخوردار است. چنانکه رقابت برای دبیرکلی، از ماهها و سالها قبل شروع شده است و در اوپک، این رقابت چندین بار بدون نتیجه خاتمه یافته است. با ورود بیژن زنگنه به وزارت نفت و ایده او مبنی بر فعالیت وزارت نفت به عنوان «وزارت خارجه دوم»، مساله دبیرکلی مجمع کشورهای صادرکننده گاز (که اصطلاحاً بدان «اوپک گازی» هم میگویند) و نیز اوپک، بار دیگر در عرصه رسانهها مطرح شده است. تاکنون ایران به صورت جدی وارد عرصه رقابت در این دو سازمان شده و ظاهراً قرار است این رقابت کماکان ادامه یابد. ایران، به عنوان بزرگترین دارنده مجموع ذخایر نفت و گاز جهان، عضو هیات موسس سازمان کشورهای صادرکننده نفت و طراح مجمع کشورهای صادرکننده گاز، هماکنون در هیچ یک از این دو سازمان سمتی در اختیار ندارد. اینکه آیا ایران خواهد توانست صدر این دو سازمان نفتی را در دست بگیرد، سوالی است که برای مشخص شدن آن، باید تنها چند هفته صبر کرد.
نیمقرن انتظار برای دبیرکلی اوپک
بعد از تشکیل اوپک در سال ۱۹۶۰، نخستین دبیرکل این سازمان از ایران بود. فواد روحانی، از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴ صدارت این سازمان را برعهده داشت و سپس به صورت چرخشی، نمایندگانی از دیگر کشورهای اوپک مسوولیت دبیرکلی را برعهده گرفتند. اما این روند چرخشی ادامه نیافت: چرا که با شروع جنگ تحمیلی، کشورهای عربی با دبیرکلی ایران مخالفت کردند و عملاً از آن پس دبیرکلی به مناقشهای سالانه در اوپک بدل شد. ضمن آنکه مساله چرخشی بودن نیز محل بحث است و برخی کشورها به چرخش الفبایی معتقدند و برخی دیگر به چرخش تاریخی. باتوجه به روال تصمیمگیری مبتنی بر اجماع در اوپک، این مساله دشوارتر نیز شد و در سالهای اخیر نیز اوج آن در جایگزینی دبیرکل فعلی اوپک، عبدالله سالم البدری، مشاهده میشود. او از سال ۲۰۰۷ تاکنون، یعنی حدود شش سال است که دبیرکلی اوپک را به دلیل عدم اجماع کشورهای عضو این سازمان کماکان برعهده دارد. در نهایت آذرماه سال گذشته مقرر شد یک سال بعد، یعنی در آذر امسال دبیرکل جدید مشخص شود. در خرداد امسال، کشورهای عضو اوپک در مورد ویژگیها و شاخصهای دبیرکل جدید بحث و بررسی کردند و نمایندگان سه کشور ایران، عراق و عربستان مورد ارزیابی قرار گرفتند. عربستان سعودی در اردیبهشت سمت ریاست بخش تحقیقات اوپک را به دست آورد و حتی اگر در رقابت با دو کشور دیگر موفق نشود، یکی از سمتهای کلیدی اوپک را به دست آورده است. در نقطه مقابل، ایران و عراق قرار دارند که گفته میشود با توجه به رقابت تاریخی ایران و عربستان، شانس کشور عراق بیشتر خواهد بود. عراق در سالهای اخیر، به دومین صادرکننده نفت اوپک بعد از عربستان بدل شده است و بهطور جدی در پی ریاست در اوپک است. برخی معتقدند کاندیدای معرفیشده از سوی عراق نیز به طور نسبی بهترین گزینه موجود است. به گفته فریدون برکشلی، از کارشناسان باسابقه ایرانی در اوپک، «دبیرکل پیشنهادی عراق فرد بسیار مناسبی برای این سمت است. ایشان پیش از این وزیر نفت بوده و یکی از کارشناسانی محسوب میشود که نظر مثبتی در خصوص او در سازمان کشورهای صادرکننده نفت وجود دارد». علاوه بر این با توجه به کسب کرسی بخش تحقیقات اوپک توسط عربستان، برخی از احتمال توافق پشت پرده بین عربستان و عراق سخن میگویند که البته ایران نیز میتواند با رای ندادن به گزینه این دو کشور، جلوی صدارت این کشورها بر اوپک را بگیرد. کاندیدای پیشنهادی ایران بر دبیرکلی اوپک، غلامحسین نوذری است؛ وزیر اسبق نفت که از سوابق اجرایی نسبتاً قابل قبولی برخوردار است. با وجود این، دیپلماسی نفتی قدرتمند کشورهایی همچون عربستان، تغییرات مکرر مدیریتی در صنعت نفت ایران و کاهش امکان شکلگیری روابط دیپلماتیک پایدار، حساسیتهای موجود بر روی انتخاب نمایندهای از کشور ایران و در نهایت کاهش تدریجی قدرت ایران در اوپک در سالهای اخیر با توجه به کاهش تولید و صادرات نفت، از مواردی هستند که انتخاب نوذری به عنوان دبیرکل را با موانعی مواجه میکنند. در این میان با روی کار آمدن زنگنه، رویکرد خاصی از سوی او در پیش گرفته شده است: او همزمان با اعلام اینکه تصدی این کرسی به خودی خود چندان اهمیتی ندارد، به فعال کردن دیپلماسی نفتی ایران پرداخته و گفته است از دبیرکلی کشورهایی که حق ایران را تضییع کردهاند، جلوگیری میکند. حضور کاظمپوراردبیلی به عنوان یکی از برجستهترین چهرههای نفتی دهههای اخیر اوپک، تا حدودی در همین راستا ارزیابی میشود.
مجمع کشورهای صادرکننده گاز
علاوه بر اوپک، مجمع کشورهای صادرکننده گاز نیز در آبانماه امسال شاهد انتخاب دبیرکل جدید خواهد بود. مجمع کشورهای صادرکننده گاز، پنج سال قبل در مسکو گشایش یافت. هماکنون ۱۱ کشور عضو این مجمع هستند که در مجموع ۷۰ درصد ذخایر گاز جهان و ۸۵ درصد از تولید LNG جهان را در اختیار دارند. به گفته خطیبیطباطبایی و تایید بسیاری از کارشناسان، ایران نقش محوری و کلیدی در ایده و طراحی این مجمع داشته است. با وجود این و در حالی که ایران دومین (و براساس برخی آمارها، اولین) دارنده ذخایر گاز جهان است، کشورمان هیچ سهمی از مجمع کشورهای صادرکننده گاز به دست نیاورده است. کشور قطر، به عنوان مقر دائم این مجمع برگزیده و نخستین دبیرکل از کشور روسیه انتخاب شده است. لئونید بوخانوفسکی، در سال ۲۰۰۹ دبیرکلی مجمع کشورهای صادرکننده گاز را بهدست آورد و این سمت او، در سال ۲۰۱۱ برای یک دوره دیگر تمدید شد. آذرماه امسال قرار است دبیرکل جدید این سازمان در تهران انتخاب شود. به همین منظور در ۱۷ مهرماه، قرار است در قطر، کشورها کاندیداهای خود را معرفی کنند. در ایران نیز از مدتها قبل از چهرههایی همچون کساییزاده، رکنالدین جوادی و حسن بیدارمغز به عنوان کاندیداهای دبیرکلی این مجمع نام برده میشود و تا زمان نگارش این نوشته، هنوز کاندیدای ایران به صورت رسمی معرفی نشده است.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.